Her nefeste iki nimet" sözü meşhur Sadi-i Şirazi"ye aittir. Bu zât Müslüman doğunun yetiştirdiği en büyük bilginlerden biridir. Daha çok bir İslam ahlakçısı ve mutasavvıfı olarak bilinir. Kendisi XII. yüzyılın başlarında dünyaya geldi. Doğduğu şehre nispetle-Şirazî olarak meşhur oldu. Sa"di Şirazi, Allah ve Resulüne bağlı biri idi. İç dünyası, aşk, şevk ve sevgi ile dolu idi. O, hep yaşamın içinde yer aldı, hep yaşamı yorumladı, düşüncelerine kaynak olarak ta daima yaşamı seçti. O, insanları yalnız birey olarak değil, geniş bir toplumun üyeleri olarak inceledi. Bu toplumun içinde hükümdarlar, vezirler, yoksullar, zenginler, dervişler, askerler, memurlar, sanatkârlar, köleler, şairler var idi. Sa"di"ye göre toplum bir bedenin azaları gibidir. Bireyler dürüst, tertipli ve olgun olursa toplum da mutlu olur. Toplumun düzenini sağlamak için de insanlar ve kurumlar görevlerinin yerine getirmelidir unutmamalıdır.

Sa"dî"ye göre, kâinatta her şey, kendine mahsus bir dille, gönül erlerine, ârif ve olgun insanlara hitap ediyor. Her şey ve herkes, karıncalar, sinekler, kuşlar ve Âdem Oğulları Hakk"ın emrine baş eğerler. Mahlûkatın her sırrını bilen, her işi bitiren, lütfü çok, keremi çok Allah"tır. Perde arkasında işlenen kötülükleri görür de, yine nimetleriyle bunlara kendisi perde çeker, merhametiyle çaresizlere yakınlık gösterir, yalvarıp yakaranların dualarını kabul eyler.

Sa"dî"ye göre, kudretiyle yerleri, gökleri yerinde tutan, kıyamet divanının hâkimi olan Allah, öyle kerem sahibidir ki, ateşperesti, putperesti, düşmanları dahi görüp gözetirken, dostları nasıl mahrum eder? O sabah rüzgârına, "Yeryüzüne, zümrüt yeşili yaygıyı ser" demiş. Bir sütnineye benzeyen bahar bulutuna "bitki kızlarını yer beşiğinde besle" diye emretmiş. Bahar olsun diye ağaçlara yeşil yapraktan elbiseler giydirmiş. Bahar mevsiminin gelmesiyle, mini mini dalların başlarına çiçekten taçlar koymuş, şeker kamışının öz suyu onun kudretiyle halis bal olmuş, hurma çekirdeği, onun terbiyesiyle, boylu boslu fidan haline gelmiştir. Sa"dî bütün bunları kulun, Allah"ın buyruğunu tutması, şükrünü yerine getirmesi için gözler önüne serer. Şöyle der: "Bulut, rüzgâr, ay, güneş ve gök, sen eline bir lokma ekmek alasın da gafletle yemeyesin diye çalışmaktadır. Senin yolunda hepsi dönerek, dolaşarak Tanrı buyruğunu yerine getirirken, sen emre uymayasın, bu insafa sığmaz. "Sa"dî, Allah"a kul olmanın, şükrünü eda etmenin mümkün olmadığını, hiç kimsenin buna kadir olamayacağını söyler. Der ki: "İlahi rahmetin hesapsız yağmuru herkese saçılır, nimetinin cömert sofrası her yere açılır. Allah"ın lütfüyle alınan her nefes hayatı uzatır, verildiği zaman da vücudu ferahlatır. Demek her nefeste iki nimet var. Her nimet içinse bir şükür vaciptir. Öyleyse kula yaraşan şudur: Tanrı katında kusurlarının özrünü dilesin. Yoksa O"nun yüceliğine layık olanı kimse yerine getiremez.