Ben, bir işe kalkışacağım zaman önce, cebimdeki paraya bakarım. Sonra, paraya çevirebileceğim kıymetlere, daha sonra da, girişeceğim işte bana yardımcı olacak ve nüfuzumun yetiştiği, nazımın geçtiği insanlara bakar, gücümü tartarım. Yapacağım işi başarabileceğim aklıma yatarsa, o işe girişirim. Hesapta hata yaptıysam veya gücüme göre haddimi aştıysam, sonum hüsran olur. Paramı malımı nüfuzumu kaybederim. Bu işler böyledir. Sonuçta, "eden bulur".

Eski Roma İmparatorluğunda, İmparatorluğa bağlı generallerin ordusunu, merkez ordudan daha fazla büyütmezlermiş. Osmanlı İmparatorluğunda da paşa ve ailelerin, devleti sarsacak kadar güçlenmesine izin verilmediğinin bir çok örneği vardır. ABD"de, bir kimsenin servetinin elli milyar doların üstüne çıkması kanunlarla engellenmiştir.

Tabi tüm bu yapılanlar ve düzenlemeler, devletin bekası, devamlılığı ilkesiyle ilgilidir. Şahıslar iyi niyetli de olsa, bu bir emniyet sübabıdır. Adaletle, özgürlükle, eşitlikle ilgilendirilmesi de doğru değildir. Anayasa çalışmalarının yapıldığı şu günlerde, bu kural mutlaka değerlendirilmelidir.

Dershanelerin kapatılmasının gündeme geldiği bu günlerde, yukarıdaki fikirler geldi aklımıza. Devletin iç ve dış siyasette çok nazik günler yaşadığı, yıpratılmasının veya zayıflatılmasının asla kabul edilemeyeceğini düşünmekteyim.

Dershaneler şu anki milli eğitim sisteminin ayrılmaz bir parçasıdır. Aynı zamanda sosyal ve ekonomik işlevleri de var. Sadece çalışanlar veya çalıştıranların mağduriyeti değil, bu hizmeti alanlar da mağdur edilecektir. Unutulmamalıdır ki yıkmak kolay, yapmak ise çok zordur.