Bitlis de dinlenmenin ardından, dondurucu bir soğuk eşliğinde ilk önce Tatvan ulaştık. Kar tipiye dönmüştü. Sağımızda Van gölü solumuzda çıplak beyaz dağlar kendilerini sergiliyordu. Karşımızda ise adı gibi ihtişamlı Subhan Dağı duruyordu; bembeyaz bir inci gibiydi, güneş zirvesine değdikçe gözümüzü aldı. Çok merak ettiğim Ahlat kar altında kaldığından gözümüz beyazdan başka bir şey ayırt edemedi. Yollar ise iyice buz pistine döndü. Adilcevaz ile Erçiş arasında düz yolda 4x4 aracımız Mevlana gibi dönmeye başladı, bir anda kendimizi 3 metrelik bir şarampolün altında bulduk. Çok şükürler olsun ki, araç arkasından şarampole girdiği için kazayı sıkıntısız atlattık. Şarampolden aracı anca bir çekici ile çıkartabilirdik. 1,5 km ileride bir dozerin yolu açarak ilerlediğini görmüştüm, kar üzerinde depar atarak arkasından koştum. Dozeri yakaladığımda nefes borumun donduğunu hissedebiliyordum. Dozer operatörü olayı anlatmama rağmen illaki ileride ki bir köye gitmesi gerektiğini söyleyip aracımızı çekmeyi kabul etmedi. Bahanesi ise o köye hemen gitmezse vururlarmış da onu keserlermiş de falan filan, arkama baka baka aracın yanına döndüm. Karşıdan gelen bir taksiye işaret yapıp durdurdum ve ileride ki greyderciyi ikna etmeye gittim. Greyderci durmayacaktı bile bende kendimi greyderin önüne attım ve biraz argo ile karışık bir dil ile durması için bağırdım. Adamların her halinden rüşvet bekledikleri anlaşılıyordu, denize düşen yılana sarılır; küçük bir meblağa aracımızı çektirdik. Yola devam, Erçiş?e az kaldı?

Erçiş?e vardığımızda yıkık viran bir yer bekliyordum, oysa bizim Tekir belediyesi gibi bir yerleşim yapısı olan üç beş bina haricinden evlerin ayakta olduğu bir ilçeye girdik. Çarşında bir tur attıktan sonra, namaz kılmak için camiye geçtik. İlk defa abdest aldıktan sonra ıslak saçların buz tuttuğunu orada gördüm. Öyle deli soğuktu ki Erçiş. Derken birkaç işimizi hallettikten sonra akşam namazı için camiye geçtik. Küçük oda gibi bir yere UFO ısıtıcı takılmış, iyide yapmışlar, az bir ısınma iyi geldi diyebilirim. Orada ki Erçişli cemaat ile sohbete başladık. Uzun anlatmayacağım, sadece söyledikleri cümlelerin bir kaçını yazacağım gerisini siz yorumlayın.

?Biz Erçiş, depremden önce Ahlât?ı Ağrı?yı Van?ı beslerdik, şimdi 52 ülke yan yana geldi bizi doyuramıyor.

?Benim komşu 5 yıllık hububat ihtiyacını stok yaptı, geri zekâlı bilmiyor mu ki pirinç bir yıl sonra kurtlanır.

? Birader 50 çift ayakkabı almış, ayakkabı dükkânı açacağız ona.

?Buralarda terörist denen bir şey yok, ticaretçi diye bir grub var.

?Geçen dükkânımı kapatmam için bir adam beni tehdit etti, neymiş efendim PKK?nın bir yıl dönümü imiş, jandarmaya şikayete gittim bir de ne göreyim meğer o adam teğmenmiş karakolda, hayırdır dedi bende çayınız var mı içmeye geldim dedim, yok dedi, ardıma bakmadan gerin gerin döndüm.

?Allah korkusunu öğretmiyorlar hacii gençlere, hep buradan kaynaklanıyor.

Erçiş?de insanlar çok sıcakkanlı ama biraz çekingen, kendilerini bile sınıflandırmışlar. Onlar diyorlar, onlar kim? Bizim gibi değil onlar diyorlar, onlar diğerleri, onlar Kürt ama biz asıl Kürt?üz. Şırnak?ta boşalan köylerden gelen Kürtler yerleşmiş Van ve çevresine, olayları onlar çıkarıyor dedi ihtiyarın biri, biz Kürt?ler bırak kurşun atmayı, taş bile atmayız siz kardeşlerimize dedi. Dedi ve ekledi ??iki arada yaşamaktan yorulduk yegen?? gündüz asker baskı yaptı gece PKK diyordu. Kim haklı kim haksız bilmiyorum. Bildiğim bir şey varsa bir gemide bir Müslüman bile varsa o gemiyi batıramazsın, doğuda bizim gemimiz bir şekilde yüzdürmemiz lazım.

Madalyonun arka tarafında ki acı gerçek ise birbirimizi tanımıyor oluşumuz. İnsan tanımadığına düşman olurmuş, kimler nasıl ve ne sebepten birbirimizi yabancılaştırdı ise, başarmış, şimdi yeniden tanımla zamanı, yeniden el verip isimlerimizi söyleme zamanı. Doğu Anadolu çok güzel, şirin ve ürpertici, çelişkiler ile dolu, tarihin nakış gibi işlendiği topraklar burası, gelin beraber bir daha gidelim bir daha ziyaret edelim.