Dershanelerin ve cemaat okullarının  kapanmasının ardından  oluşan boşluğun  doldurulması için  olsa  gerek,  özel okullar furyası başladı.

     Bizim kuşak, devletin müesses nizamının korunması  esas alan, Anayasa,Milli Eğitim Temel Kanunu doğrultusunda eğitim öğretim aldık. Otoriter,koruyucu, özverili öğretmenler elinde terbiye aldık. Varını veren utanmaz; o öğretmenler dağarcıklarında ne varsa bize bahşettiler. Onların  birçoğu müteveffa , nur içinde yatsınlar. Kurt  ulusumdan gördüğünü işler; bizler de aynı pedagojik  anlayış içinde varımızı yoğumuzu öğrencilerimiz için seferber ettik. Hiçbir  şeyi kendimize külfet saymadık. Onlar da  kendilerinden beklediklerimizi boşa çıkarmadılar.

Bu  güzel düzeyli eğitim ve öğretim devam ederken, ülke nüfusu hızla arttı. Ara rejim arayışları, siyasi mülahazalar, bir takım  kamplaşmalara neden olmaya başladı.  Görüşe uygun kadrolaşmalar, öğretmen, yönetici  atamalarındaki kayırmacalar eğitim  ve öğretimi dejenere etti. Meydanı da hayli boş bulan cemaatler, vakıflar, dernekler  hızla okullaşmaya yöneldiler. Eğitimde bir boşluk vardı. Bunu birilerinin doldurması gerekiyordu. Bu  kesim, muhafazakar toplumun hassasiyetlerini iyi bildikleri için de nabza göre şerbet vererek  serpilip büyüdüler. Herkes bir tarafa çekiştirmeye başladı. Yürürlükteki 625 Sayılı Özel Öğretim Kurumları Kanunu, Milli Eğitim Bakanlığına Bağlı Özel Öğretim  Kurumları  Yönetmeliği’ne rağmen;   cami ne kadar büyük oluşa olsun, hoca bildiğini okur  misali, en basitinden isimlerinde, tabelalarında yabancı bir kelime kullanılmaması  gerekirken kolej kelimesini kullanmaya özen gösteriyorlar. Kentimizdeki ona aşkın okullarımızı aynı kategoride değerlendirmek haksızlık  olur

   15 Temmuz öncesi Kahramanmaraş’taki eğitim ve öğretimi hayal süzgecinden geçirin;  devlet okullarındaki kadrolaşmayı, adını zikretmek istemediğim:  dershane, okullar, özel etüt merkezleri, anaokulları, öğrenci yurtları kimseye hayat hakkı tanımamaktaydı. Yeniçeri ocağına asker devşirir gibi devlet okullarındaki  temayüz etmiş öğrencilere kanca atılıp transferler yapılması belleklerde…Bu konuda  en çok üzüldüğüm husus  ;bu pırıl pırıl ülke çocuklarının heder edilmesidir.

     Bir musibet, bin nasihatten yeğdir. Ülkemiz ve kentimiz  bu musibeti gereğince yaşadı ve bedelini de ödedi. Bu işgalcilerin  doldurduğu mekan boşaldı. Kentimiz sos yo ekonomik  bakımından  on birinci  sırada , ekonomik refah hayli arttı. En kıymetli varlığı evladının da  güvenilir  ellerde eğitim görmesini ister. Yapmayacağı fedakarlık yoktur.

     Özellikle özel öğretime devletin de katkısı da girince ,bu iş iyi bir rant  kapısı oldu. Bizlere çok büyük sorumluluklar düşmektedir. Evlatlarımız bize Cenab-ı Allah’ın emanetidir. Bir mühür, bir müdür anlayışıyla kurulan okullara çok dikkat etmek gerekir. Kimse yoğurdum kara demez.